sábado, febrero 25, 2006

Nieve.Madrid.Metro.

Resulta curioso resumir todo lo que se me ha pasado por la mente en las dos últimas semana...Muchas personas ( demasiadas si tengo en cuenta que pasé de ver a dos personas diariamente a ver a cientos...Es un cambio sustancial que aún estoy asimilandolo) y algunos kilómetros.

Esta semana estuve en MADRID, hablando con algunos amigos y tratando de imaginarme si esa era la ciudad en la que quería vivir.Estuve viendo a gente para hacerme una idea de como son los hospitales en Madrid y como funcionan las cosas...teniendo en cuenta que es una de las posibilidades con más futuro pero nada serio de momento.Escuché muchos consejos y muchas vivencias. Los más destacados fueron:

- "Debes visitar hospitales porque llega un momento que te das cuenta que ese es tu sitio"...Tengo que reconocer que esto me desconcertó totalmente, tantos años de vida y debo estar en el sitio equivocado...porque nunca ( nunca) he tenido esa sensación. No sé como ocurre eso; por ahora no he visto carteles luminosos que digan " Sara, te estamos esperando" y honestamente espero nunca verlos...
-"A la hora de plantearte un hospital debe tener un aeropuerto con Ryanair cerca". Este consejo me pareció más sencillo...solo es cuestión de hacer una lista y poner un punto extra a aquellas ciudades con aeropuerto.
-"Debes escoger entre un hospital pequeño-mediano-grande". Entiendo las diferencias pero no sé donde quiero estar,no sé que prefiero...y no sé si lo voy a saber.

Bueno dejando de lado el tema formal de la cuestión. La pregunta es si realmente me gusta Madrid...Hacía tiempo que no pasaba unos días relajados en la capital...Cada vez que vuelvo con tiempo, hay algo que me llama la atención.En este caso fue que la gente en el METRO va conectada al iPod o al Mp3,antes se veía esto pero no estaba tan generalizado y no afectaba a gente de todas las edades...No es que sea malo pero me resulta un poco extraño,perdón, extraño no es la palabra adecuada...Me parece que cada vez más tratamos de sacar el máximo rendimiento al tiempo pero con el peligro de abstraernos en nuestro mundo, en nuestra música, en nuestras ideas...con la sensación de que toda aquella gente no tenía nada en común quizás su propia vanidad, no lo sé...pero a la vez quería decirles que apreciasen lo cotidiano, que disfrutasen del viaje, que no se empujasen para coger un asiento, que fuesen capaces de ver algo más de aquel tiempo...Camino y regreso de Madrid, había NIEVE y nevó un poco...Pensé en si a pesar de los auriculares, podían imaginarse que había nieve a pocos kilómetros...Un paisaje lleno de nieve siempre me deja con la boca abierta, por su inocencia, por su belleza, por su pasar desapercibido y porque otro mundo quizás llegue a ser posible...Por eso,pensé si algún día me ocurriría eso a mí...si algún día perdería la capacidad de observar, de imaginarme vidas ajenas, de aprovechar las ventajas de la ciudad sin quedarme con sus defectos.


(Post Secret, 19-Febrero-2006).

5 comentarios:

meditada dijo...

Tienes razón, es una pena que la gente que vive a un ritmo tan rápido pierda su aprecio por las cosas cotidianas... espero que ese síntoma no llegue nunca aquí. ¿Eres enfermera?

Un abrazo :)

Anónimo dijo...

Mmmmm... non sei, esta cidade é como a tomes, supoño que como todos os sitios. A xente no metro vai completamente ao seu, no seu microcosmos... eu durante un ano tiven que viaxar 1horaemediaIda, 1horaVolta=2horasemedia diarias en metro e tren... escoitei moita música, escrebín, lín un feixe de libros... moitos tómano como o único tempo para "sí", para pensar, ler, escoitar música

Por outra banda, non deixa de asustarme a imaxe da estación de Atocha en hora punta... e ver á xente correr coma tolos cara os trens... en fin, ven sariña ven, convírtete noutra emigrante máis ;)

Sara. dijo...

Meditada, gracias por leer...Pues bueno, estudié medicina, acabo de hacer el mir y comenzaré la especialidad en mayo...Así que tengo que escoger ciudad-hospital-servicio...Muchas cosas que valorar pero sobre todo cual será la prioridad...Ahí estoy,antes de saltar a la piscina mirando los azules del fondo.

Grazas por seguires por eiqui, Nan. Agardo que estedes ben. Pois sí, o do metro non é unha crítica senón unha pregunta...Pode acontecer en calquera cidade, a cousa é quen queremos ser...estámonos achegandonos ou sinxelamente imos a deriva...¿Onde estamos hoxe, onde estaremos mañán?...Estou nun deses intres vitais, non definitivo pero sí definitorio...é coma se tivera catro cartas da baralla e estivese comezando a partida, ¿ collerei as cartas gañadoras?...¿saberei xogar coas cartas que me deron?..Xa te contarei, saudos a Silvia. Unha aperta.

meditada dijo...

No me deas las gracias por leerte es un placer que me beneficia a mi ;). Qué bien, así que vas a cambiar de vida, que emoción debes de tener mucha ilusión,tomes la decisión que tomes espero que tengas mucha suerte.

Lafriky dijo...

Me gusta mucho Madrid, pero ahora llego el momento de vivir de nuevo en Jerez, y enfrentarme al pasado y estudiar mi carrera,en el metro es normal yo iba con mi mp3 ahora he optado mejor por la lectura, hay que aprovechar al maximo el tiempo, si eliges el Gregorio Marañon, o el Clinico San Carlos te alquilo mi habitacion. Tambien puedes elegir Mallorca y tambien conozco quien te puede alquilar una habitacion coon enfermeras.